Paulien Vervoorn is als spreker altijd met verhalen bezig. Sinds een jaar of zes spelen veel van deze verhalen zich af in India. Ze komt er jaarlijks en spreekt er veel mensen, voornamelijk christenen en hindoes. Zij wil hun stem zijn in Nederland.

“Ik was eens in gesprek met Naresh. Deze jonge man was van plan om op een tandem van de Indiase miljoenenstad Chennai naar Duitsland te fietsen. Mensen zouden nieuwsgierig worden waarom hij dat deed, waarna hij ze uitnodigde om op te stappen en een eindje mee te fietsen. Met deze actie haalde hij veel geld op in de strijd tegen slavernij. Maar wat Naresh pas later vertelde, was dat hij een bijzondere geschiedenis had.

Naresh is geboren in een arm hindoegezin. Ze woonden in een sloppenwijk. Zijn vader verkocht 365 dagen per jaar horloges. De omstandigheden waren slecht. In zijn woorden: ‘het water wat we dronken was zo slecht, dat geef je nog niet aan een hond’. Toch kon Naresh naar school, en zelfs naar een christelijk schooltje dat wat beter was aangeschreven dan de school dichterbij.

Op dat schooltje zaten veel kinderen van zendelingen. Naresh merkte iets bijzonders: soms gebeurde het dat een van de ouders wegging, maar niet meer terugkwam. Ze moesten hun werk met de dood bekopen. Dat wekte zijn nieuwsgierigheid. Want waarom zouden die mensen er niet mee stoppen, als ze weten dat het levensgevaarlijk is?

Zijn moeder kon zijn vragen niet beantwoorden. Hij ging naar de juf op school. Ze zei: ‘Ga maar in de Bijbel lezen en bid of God zich aan jou wil openbaren.’. Hij volgde haar advies op. Stiekem, onder de deken, las hij uit de Bijbel. Langzamerhand ontdekte hij dat het waar is, wat er in de Bijbel staat. Hij was 12 jaar. Toen mensen erachter kwamen, werd hij op straat opgewacht en in elkaar geslagen. Hij was letterlijk doodsbang dat zijn ouders zouden ontdekken dat hij christen was geworden. Pas een paar jaar later durfde hij het te vertellen.

Naresh is open over zijn geloof. Veel mensen die in dezelfde situatie zijn opgegroeid, hebben niet over Jezus gehoord. Alleen van naam, maar ze weten verder niets. Hij wil ze meer vertellen.

Vertellen over Jezus

Ik vind het zo bijzonder dat mensen die blauwe plekken – of erger – ervoor over hebben. Iemand zei eens tegen mij: ‘Het is een eer om te lijden voor Christus.’. Veel van deze mensen zijn ook heel gemotiveerd om onbereikte mensen te vertellen over Jezus. Omdat ze zelf hindoe zijn geweest of omdat ze een hindoe in de familie hebben weten ze hoe dat leven is. En ze weten hoe het is om met Jezus te leven. Ze hebben er alles voor over om het goede nieuws te vertellen. Ik ontmoette eens een jongen zonder benen. Hij zat op een skateboard. Hij hoorde vroeger bij de onaanraakbaren, niemand wilde iets met hem te maken hebben. Totdat hij het Evangelie hoorde, tot geloof kwam en merkte hij dat God hem accepteerde. En andere christenen aanvaardden hem ook. Hij voelde zich volkomen bevrijd. Nu gaat hij zelf als evangelist naar de dorpen om te vertellen over het goede nieuws van Jezus.

Voor mij zijn zulke verhalen een mooi getuigenis, die onderstrepen dat het Evangelie waar is. Als het niet waar is wat er in de Bijbel staat, dan ga je je leven er toch niet voor geven? Jezus is echt! Dat geeft mij heel veel hoop en die hoop wil ik zelf ook doorgeven als ik spreek. Die stralende ogen van die mensen. De vreugde en vrede die ze uitstralen. Dat gun ik iedereen!